ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ

Υπήρξαν πράγματι κοσμοκρατορίες: Όπως και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Μεγάλου Κωνσταντίνου κ.τλ. Όλες αυτές στηρίχτηκαν σε τρία πράγματα σε ένα Μεγάλο Πολιτισμό που κυριαρχούσε στην ανεκτικότητα των διαφορετικών χαρακτηριστικών της κάθε φυλής(θρησκευτικές ή εθνολογικές) και σε ένα ηγέτη.

Όλες οι κοσμοκρατορίες μέχρι τώρα έγιναν πρώτα μέσα από το πόλεμο και μετά μέσα από τον πολιτισμό και όλες άντεξαν μέχρι να πεθάνει ο ηγέτης τους.

Οι αυτοκρατορίες πάλι(όπου στην κορυφή βρίσκεται το Βυζάντιο) δεν ήταν ποτέ σταθερές στα σύνορα τους και το μεγαλύτερο πρόβλημα τους ήταν πάντα μα πάντα οι εσωτερικές επανάστασης από τους αλλόθρησκους ή αλλόφυλους.

Σχετικά τώρα με μια ευρωπαϊκή(π.χ.) αυτοκρατορία.Δηλαδή ενοποίηση. Ο φοβερός συγγραφέας Κωστας Βεργόπουλος αναγράφει τα εξής στο βιβλίο του "ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ:Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ"(γράφει και άρθρα στην ελευθεροτυπία)

Παράθεση:

Ως γνωστόν , ο αρχαίος κόσμος ενοποιήθηκε πολιτισμικά με τον ελληνισμός,πολιτικά με την Αυτοκρατορία,κοσμοθεωρητικά με τον χρηστινισμός.ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ:μεχρι σήμερα, κάθε μορφή πολυεθνικής ενοποιησης παρέμεινε στην ιστορία ως ορόσημο για την έναρξη μακράς περιόδου μείζονας παρακμής.Ο εξελληνισμός του κόσμου οδήγησε στην ελληνιστική περίοδο , που θεωρήθηκε "ελάσμων" σε σχέση με την κλασσική, η ρωμαϊκη πολυεθνική επέκταση θεωρήθηκε ως υποδειγματική πολιτική παρακμή έναντι της προηγηθείσης "χρυσής περιόδου", ο "σκοτεινός" Μεσαίωνας θεωρήθηκε ως "εγκληματική κατάπτωση" σε σχέση με τις προσδοκίες που είχε εκθρέψει ο χριστιανισμός κατά τους πρώτους αιώνες.Σε κάθε περίπτωση,ο επεκτατισμός συνδυάσθηκε με την "διάβρωση" της αρχικής ισχύος: είτε η παρακμή προσέφυγε στον επεκτατισμό προκειμένου να επιβιώση είτε ο επεκτατισμός επιτάχυνε την παρακμή του επεκτειμένου!

και συνεχίζει

Παράθεση:

Παρεμφερερής μορφή πολιτικής και πολιτιστικής ενοποίησης μεγάλου τμήματος της Ευρώπης υπήρξε επίσης η Αγιά Ρωμαϊκη Γερμανική Αυτοκρατορία(962-1806)[Δική μου σημ.:Το πρωτο Ραϊχ] που καταλύθηκε από τον Μεγάλο Ναπολέοντα. Μορφές ενοποιήσεις του ευρωπαϊκού χωρού θα μπορούσαν επίσης να θεωρηθούν η ναπολεόντεια Ευρωπη στις αρχές του 19 αιώνα , η γερμανική εθνικοσοσιαλιστική κατάκτηση τις παραμονές του Β' Παγκόσμοου πόλεμου, το ανατολικο-ευρωπαϊκο συγκρότημα υπο τη σοβιετική αιγίδα αμέσως μετά τον Β Παγκόσμοιο πόλεμος".Σε όλες αυτές τις ιστορικές περιπτώσεις ενοποιήσεις πολυεθνικού χώρου , χαρακτηριστικό διαρθρωτικό στοιχείο ήταν πάντα η ηγεμονική επιβολή ισχύος μιας χώρας εις βάρος όλων των άλλων.

και έχει και άλλα παραδείγματα πιο μετά.

Ποιο το συμπέρασμα; Επικρατεί ο μύθος της Παγκοσμοιοποιησεις της ενοποιήσεις των πάντων. Στην πραγματικότητα οι εθνικοί δεσμοί που απελευθερώνονται , οι εθνικοί μηχανισμοί ,τα εθνικά σύνορα και οι εθνικές κυβερνήσεις που ολοένα χάνουν και περισσότερο την δύναμη τους(που είναι παραβιάσει του καταστατικού του ΟΗΕ) δεν έχουν με τη να αντικατασταθούν. Δεν υπάρχει κάτι να αντικαταστησει αυτά που απελευθερώνονται όλα αυτά πέφτουν στο απόλυτο κενο!Δεν υπάρχει σχεδόν καμία ιδιαίτερη υποδομή που μπορεί να κράτηση ένα παγκόσμιο κράτος πόσο μάλλον ο κατάλληλος ηγέτης ....



ΚΑΙ ΑΥΤΟ είναι αυτο που επιδιώκεται , δεν υπάρχει ενοποιήσει υπάρχει αποσύνθεση και αυτό είναι αυτό που θέλουν .....(στο τελευταίο όποιος κατάλαβε κατάλαβε)